Açlıktan ölmek mi, ne pahasına olursa olsun hayatta kalmak mı? Bir "yamyamlık" öyküsü: Düşen uçaktan sağ çıktılar, arkadaşlarını yiyerek hayatta kaldılar!

Takvimler, 13 Ekim 1972 tarihini gösteriyordu. Uruguay’ın Old Christians isimli rugby takımı, Şili'nin Santiago şehrinde gerçekleşecek karşılaşma için Uruguay Hava Kuvvetleri'nin 571 sefer sayılı uçuşu ile yola koyulmuştu. Ancak işler, beklendiği gibi gitmedi... Rugby takımını taşıyan uçak, And Dağları üzerindeyken büyük bir türbülansa girdi. Şiddetli sarsıntıların ardından uçak önce sağ, sonra sol motorunu kaybederek bir anda yere çakıldı. Acı kazada 45 yolcudan 12'si kaza esnasında ya da hemen sonra, 5'i ertesi sabah, 1'i ise kuvvetli yaralarına yenik düşerek sekizinci gün hayatını kaybetti. Geriye kalan 27 kişiden ise 8'i de, 16’ncı günün sonunda meydana gelen çığ nedeniyle öldü. Ancak bu olayı unutulmaz kılan, bir başka detaydı... 60 gün dayandılar ama... Uçak beyaz renkte olduğu için karda görünmüyordu. Arama kurtarma ekipleri olay yerine gelmemişti. Kazanın üstünden tam 60 gün geçmişti. 3 kişi daha yaşam mücadelesini kaybetmişti. Sağ kalanları en çok zorlayan konu ise, şüphesiz açlıktı. Facia sonrası ilk günleri uçak enkazında, bavullarda buldukları çikolata, bisküvi, kraker gibi yiyecekleri tüketip, erittikleri buzu içen kazazedelerin kaynakları tükenmişti. Etrafta ne bir bitki, ne de hayvan vardı. Ölümle yaşam arasında verdikleri en büyük savaş, alacakları kritik karardı. Ölen arkadaşlarının cesetlerini yiyerek canlarını kurtaracaklardı, öyle de yaptılar... Bilinmezlik, çaresizlik ve tarihe geçen "o" karar... Ölenlerin çoğu, sağ kalanların sınıf arkadaşları ve yakın dostlarıydı. Sağ kalmayı başaranlardan biri olan Nando Parrado, yıllar sonra kaleme aldığı kitabında, o anları şu satırlarla anlatacaktı: Yüksek rakımda vücudun kalori ihtiyacı astronomiktir… Açlıktan ölüyorduk ve yiyecek bulma umudumuz da kalmamıştı, ama açlığımız o kadar arttı ki yine de aramaya devam ettik… Tekrar tekrar uçağın gövdesinde kalmış kırıntıları aradık durduk. Bavulların deri kısımlarını koparıp yemeye çalıştık. Bu maddelerdeki kimyasalların bize yarardan çok zarar vereceğini bile bile… Koltuk oturaklarını saman buluruz ümidiyle parçaladık ama içinden sadece yenmesi mümkün olmayan koltuk süngeri çıktı. Tekrar tekrar aynı sonuca varıyordum kafamda: Eğer üstümüzdeki elbiseleri yemeyeceksek burada alüminyumdan, plastikten, buz ve kayadan başka hiçbir şey yoktu.Kurtuluşa giden tırmanış Uçakta buldukları radyoyu dinleyen kazazedeler, kendileri için yapılan arama kurtarma çalışmalarının durdurulduğunu öğrenmiş ve yıkılmışlardı. Artık tek kurtuluş yolunun batıya doğru dağları aşmak olduğunun farkına varan 2 kişi, 12 Aralık günü tırmanmaya başladı. Yürüyüşlerinin dokuzuncu gününde 3 köylüyle karşılaşan kazazedeler, olayı anlatarak yardım istedi.. Ertesi gün köylülerin çağırdığı yardımla dağdaki 70. günlerinde bu iki kişi kurtarıldı. Diğer kazazedeler ise kurtarma haberini uçaktaki radyodan duydu. Ekip yetersizliği nedeniyle kalanların altısı 71. günde, son sekizi ise 72. günde helikopterle kurtarıldı. Kurtulanlar Santiago’daki hastanelere götürülerek, yükseklik hastalığı, soğuk çarpması, dehidratasyon, iskorbüt, kırık kemikler ve kötü beslenme nedeniyle tedavi altına alındı. "Peynir yiyerek hayatta kaldık" dediler ancak gerçek ortaya çıktı Kazazedeler peynir yiyerek hayatta kaldıkları açıklayıp, acı detayı sadece aileleriyle paylaşmayı planlamışlardı ancak basının olaya yoğun ilgisi, gerçeği ortaya çıkardı. Kaza yerinde çekilen dehşet verici fotoğraflar kamuoyuna sızdırıldı ve sansasyon yaratmak üzere hazırlanmış yazılarla kazazedeler hedef gösterildi. Aileler destek verdi Hayatını kaybedenlerin aileleri, kurtulanları desteklediklerini kamuoyuna açıkladı. Tüm dünyaya, hayatta kalabilmek için yaptıklarını anladıklarını ve kabul ettiklerini bildirdi.

Açlıktan ölmek mi, ne pahasına olursa olsun hayatta kalmak mı? Bir "yamyamlık" öyküsü: Düşen uçaktan sağ çıktılar, arkadaşlarını yiyerek hayatta kaldılar!

Kategoriler

Programlar

Kurumsal